PLH020086 Pieńska Dolina Nysy Łużyckiej

Powierzchnia: 2353,4 ha.
Kod obszaru: PLH020086.
Najlepiej zachowany fragment doliny to odcinek w rejonie dawnej osady Toporów

Położenie: Obszar znajduje się w większości w województwie dolnośląskim, regionie jeleniogórskim (częściowo także zielonogórskim), obejmuje prawobrzeżny fragment doliny Nysy Łużyckiej na odcinku od północno-zachodnich obrzeży Zgorzelca do granicy województwa dolnośląskiego z województwem lubuskim, oraz doliny Bielawki (prawobrzeżnego dopływu Nysy Łużyckiej) - na odcinku od Dłużyny Dolnej do Bielawy Dolnej.

Opis obszaru: Obszar wchodzi w skład mezoregionu Borów Dolnośląskich, wysokości bezwzględne wynoszą tu od 120 m na północy, do 220 m na południu.

Szata roślinna: Najlepiej zachowany fragment doliny to odcinek w rejonie dawnej osady Toporów - zachowały się tam starorzecza oraz olsy, łęgi i torfowiska przejściowe w różnej fazie sukcesji. Walory przyrodnicze przedstawiają pozostałości łąk na tarasie zalewowym Nysy Łużyckiej. Miejscami tworzą one mozaikę z szuwarami w otoczeniu starorzeczy. Do cennych zbiorowisk leśnych należą fragmenty łęgów olszowo-jesionowych w dolinach Nysy Łużyckiej i Bielawki.

Zwierzęta: Na terenie ostoi występuje trzepla zielona (Ophiogomphus cecilia), zalotka większa (Leucorrhinia pectoralis), czerwończyk nieparek (Lycaena dispar), modraszek telejus (Maculinea teleius) i modraszek nausitous (Maculinea nausithous). Spośród płazów i ssaków figurujących w Załączniku II Dyrektywy Siedliskowej zarejestrowano traszkę grzebieniastą (Triturus cristatus), kumaka nizinnego (Bombina bombina), wydrę (Lutra lutra), bobra europejskiego (Castor fiber). Ponadto na terenie ostoi stwierdzono 6 gatunków gadów i płazów z Załącznika IV Dyrektywy Siedliskowej.